| Xabivica | "Nie ważne, gdzie i kiedy jesteś, ważne, że on jest razem z tobą" cz.1

 

Ten OS jest dla Niezwykłej<3

 

Lodovica Comello

Pewnego, zupełnie zwyczajnego dnia, udałam się do pracy. Moja praca nie jest zwykła, lecz bardzo przyjemna. Jestem aktorką. Aktualnie gram w serialu "Violetta" , w którym jestem najlepszą przyjaciółką bohaterki tytułowej. A więc udałam się na plan serialu. Weszłam do swojej garderoby i przywitałam się z Cande. Odłożyłam swoje rzeczy i wyszłam na korytarz, tam natomiast od razu porwała mnie moja stylistka. Przejechała wzrokiem po mnie, a potem chwilę grzebała w szafie. Wyjęła żółtą sukienkę z krótkimi rękawkami. Dodatkowo, otrzymałam od niej czarną opaskę z kokardką. Wygoniła mnie, abym się przebrała. Wróciłam do niej, a ona mnie umalowała. Byłam gotowa do zagrania w drugim odcinku nowego sezonu. Udałam się i zapukałam do drzwi na końcu korytarza. Otworzyła mi Tini, cała roześmiana. Weszłam i zobaczyłam Mechi udającą Ludmiłę, postać którą gra. Zaczęła trajkotać, pstryknęła palcami, wymówiła 'Ludmiła sobie idzie' i udała, że odchodzi. Zaczęłam się też śmiać, a Tini po chwili leżała na podłodze. Nagle usłyszałyśmy ciche pukanie do drzwi. Mercedes zdziwiona otworzyła, a uśmiech zagościł na jej twarzy. W drzwiach stanął wysoki brunet o rozwichrzonych, kruczoczarnych włosach. ~Jakiś nowy~ pomyślałam.

- Mechi? - Zapytał zdziwiony.

- Tak głuptasie. - Odpowiedziała mu, po czym przytuliła.

- Słuchaj, mogłabyś mnie zaprowadzić do dziewczyny, która gra Francescę?

- A co ty się nią interesujesz? Lepiej opowiedz nam o sobie. Kogo grasz? Dziewczyny, to jest Xabiani.

- W skrócie Xabi, gram Marco, ale.... - W tym momencie musiał przerwać i mnie przepuścić przez drzwi. Nie mogłam dalej słuchać, bo Mechi trochę mnie zdenerwowała.

Wyszłam na zewnątrz, wciąż przetwarzając informacje sprzed chwili. Marco? Czyli on... Właśnie sobie to uświadomiłam. On gra chłopaka Francesci. Czyli dzisiaj razem śpiewamy. Myśląc o tym, zapomniałam, że jestem spóźniona. Pobiegłam najszybciej jak mogłam. Uwierzcie, bieganie na obcasach to trudna sztuka. Zdążyłam akurat na nagranie piosenki. Jest to tak: nagrywamy ją w studiu, a przed kamerą musimy przynajmniej poruszać ustami. Oni i tak to zmontują. Wpuścili nas do specjalnego pomieszczenia. Z miny mojego partnera wywnioskowałam, że odkrył Amerykę, to znaczy dowiedział się, że to ja gram Francescę. Poleciała melodia do "Junto a ti". Gdy dołączyłam do Xabiani'ego, poczułam coś magicznego. Taką więź, więź przez piosenkę. To było naprawdę niesamowite. Po tej naprawdę wspaniałej chwili, udaliśmy się na plan klubu karaoke. Szliśmy zadziwiająco blisko siebie, nie odzywając się do siebie ani słowem. Dołączyliśmy do przyjaciół, spojrzałam na Mechi. Patrzała na mnie spode łba. Oprzytomniałam, gwałtownie odsunęłam się od Xabiani'ego. To w końcu chyba jej chłopak, co? On wszedł na scenę i zaczął śpiewać. Wydawało się, że się do mnie uśmiechał... W końcu, zszedł ze sceny i wziął mnie za rękę, poprowadził. Poczułam dziwne mrowienie w dłoni. Zaczęliśmy śpiewać, naprawdę, wiedząc nawet o montażu. Widocznie jemu także sprawiało to przyjemność. Znów popatrzałam na blondynkę. Miała sztuczny uśmiech, nie wiem czy dlatego, że to część jej roli, czy na prawdę. Po zakończonej piosence staliśmy bardzo blisko siebie, patrząc sobie w oczy. Tą piękną chwilę przerwało nam chrząknięcie. Po dniu w mojej genialnej pracy znowu udałam się na spacer. Ostatnio coraz częściej chodzę do parku... Myślałam o wszystkim, o dzisiejszym dniu, Mechi, Xabim... Dziś tak słodko śpiewał i grał... Nagle przystanęłam, popatrzałam w przestrzeń i przybrałam nietypowy wyraz twarzy. To nie może być prawda.

Zakochałam się w Xabim.